2 Mart 2010 Salı

Ağlayamamak!

Bugünlerde kolayca ağlayabildiğimi fark ettim. Yok, yok! Öyle hastalık falan değil... Okuduğum bir hikâyeye, seyrettiğim bir habere, gördüğüm bir kuşa, kokladığım bir çiçeğe ağlamaya başladım... Ben... Utanmadan! Doluveriyor gözlerim aniden... Koyuverip kendimi saatlerce ağlamak istiyorum... Bir kaç damla sonra susturuyor içimden bir ses gözyaşlarımı... Yine de ağlayabilmiş olmanın mutluluğuyla, bir daha canım sıkıldığında kolayca ağlamak için söz veriyorum kendime... Beceremiyorum tabi... Yeni doğan bir bebeğin süt kokusunu alana kadar...

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder